Hach, ik bün ja so modern worrn! Bi mi passeert dat twors jümmers mit ’n büschen Verspätung, ober an’t Ende kummt doch jichtenswie jedeen niege Technik bi mi an.
Siet ’n poor Weken skype ik. Ji weet jo, wat dat is, ode? Dat is telefoneern mit’n Computer över’t Internet, un wenn ji und jo Mitschnacker an’n Computer ook ’n Webcam hebbt, denn kunnt ji jo sogor dörbi ankieken.
Eenich mutt ik dat gor nich hebben, heff ik jümmers dacht. Dat altmoodsche Telefoneern is doch genuch. Ober ik heff ook ’n poor Frünnen in’t Butenland, un do kommst du mit dien „Flatrate“ föör Düütschland nich wiet. Un sponton to seggen „Du, lot uns noher tosomen ’n Bier trinken gohn“ wenn een sik mol wedder to Gesicht bekomen wüllt, dat geiht ook nich, wenn du hunnerte vun Kilometers uteenanner wohnst.
Also got, heff ik dacht, installierst du di düsset Skype op’n Rechner, as ’n goten Frünn mi dat vorschlagen hett. Toerst weer dat bannig komisch. Do telefoneerst du mit dien Frünn, kunnst em dorbi ankieken, un irgendwie telefoneerst du ober ook nich so richtig, wiel du keen Hörer dorbi sühst ode sölvs inne Hand hest. Un em de Hand geven um „Tach“ to seggen is ook nich drin.
Ober do gewöhnst du di fix an. So fix, dat dat jichtenswann ganz normol för di un gor keen Ünnerschied mehr is to dat altmoodsche telefoneeren met Hörer ober ohne Kamera.
Un jüst dat is mi annerndogs to’n Verhängnis worrn. Wenn ik morgens vun mien 12-km-Jogging torüch bün, mook ik toerst den PC an, domit dat Ding Tiet hett, „hochzufahren“ un de wichtigen Programme to starten. In de Twüschentiet goh ik duschen, seuk mi frische Plünnen tosomen, treck mi an, mook mi ’n Kaffee, un dann goht dat an’n Schrievtisch.
An düssen Morgen kumm ik also ut’n Bodezimmer, richtig lässig blots mit’n Frotteetuch um de Hüften, so as de ganzen schicken Kerls in de Films ut Ameriko, un will no mien Kleiderschapp gohn, as dat Telefon… äh, nee – eben nich. Dat Skype hett klingelt. Un so, as ik dat bi jedeen Anrop ook mook, bün ik ohne groot notodinken rangangen.
Tscha, un jüst as ik mit de Computermaus den Button föör’t rangohn anklick, löst sick de Knoten an mien Hüft un dat Handtuch fallt to Boden.
Ik will gor nich weten, ob dat Virenprogram eenfach noch nich mit sien Seukloop fertig weesen is un sich de „Prozesspriorität“ sichert hett oder ob de Webcam mit düssen genierlichen Anblick vun mi överfordert wesen is. Aber dat kunnt ji mi glööven: Noch nüms hett mi dat so freit, wenn ’n Programm mit düsse ominöse Meldung „keine Rückmeldung“ infroren is as in düssen Momang!
Wortgepüttscher 