So fix kunn dat geihn: Letzten Freitagmorgen heff ik mi noch bannig över den „Lagerkoller“ ärgert, de no mien Sportunfall över mi kamen is, un noch an’n sölven Obend sünd sik Dingens passeert, de alln’s in’n anner’t Licht rückt hebben.
Un dorbi hätt ik dat alln’s verpasst, wenn nich in’n richtigen Momang de Akku vun mien mp3-Player leddig weesen weer. Ober so ist dat op eenmol nix mehr mit Musik wesen op mien „Balkonlager“, dat mien Mann mi as Afwesslung to dat dösige Sofa in de Döns herricht harr. Also heff ik de Kopfhörer ut mien Ohren treckt un höört, dat över mien Mann un mi sludert worrn is.
Dat geef gor keen Tweifel doran, datt dat um uns güng, denn de Navers, wokeen bi’n Klönschnack in Gorten seten harrn, hebbt jümmers wedder uns Nomen in’n Mund namen.
Nu hett uns Gorten, de to mehrere Häuser togehörig is, so ode so een „akustischen Einzugsbereich“ vun meest dörtig oder veertig Wohnungen, un tosätzlich hallt dat bannig in’t Karree. Dat Echo vun’n Königssee is nix dogegen! Dorüm is dat gerenell ’n beten gefährlich, so luut un offen to sludern. Wenn een dat dann ober noch direkt ünner den Balkon von de Lüüd passeert, woöver sludert worrt, denn ist dat ook noch al bannig lichtsinnig. Ganz besünners, wenn een vun unten wegen de Brüstung, de eenich ’n Muur is, nich sehen un weten kun, ob de „Besluderte“ viellich nich ob sienn Balkon sitt un alln’s höörn kunn.
„Der Horcher an der Wand hört die eig’ne Schand“ seggt de Volksmund. Ober wie is dat, wenn dat gor keen Schand giff, woöver een sludern kunn, sondern de Schand döör dat Sludern an sich tostande kummt?
Dorüm hett mi dat ook gor nix utmookt, mi de Sluderee över mien Mann un mi antohöörn, un so bün ik in’n Genuss vun de typische Gedanken kamen, wo Heterosexuelle, de nich gern över ehrn eegen Tellerrand kieken, sik dat Leven vun een homosexuellet Poor, as mien Mann un ik dat sünd, so vörstellen. Dorbi hefft se werklich alle Klischees op düsse Welt anpackt, un dat in düsse blumige Sprook, die du alleen in’t Ruhrgebeet finnest.
So hefft se överlegt, wokeen vun uns beeden wohl de „Froo“ is und wokeen vun uns den annern wohl „über den Küchentisch leg und von hinten nimmt.“
Ik heff mi binoh vor Lachen an mien Tee verslucktund dat hett mi bannig juckt, mi över de Balkonbrüstung to lehn’n un „Wollt ihr den 50:50-Joker?“ to ropen. Oder weer das beter, wenn ik wat in „gespielter Extase“ stöhnen dä, sowat as „Uh, Schatz… nicht so stür… hm, machst du’s gut… misch, die Nach… oh, yeah, give it to me… barn könnten uns hören“?
Ober domit hett ik mi blots sölvs düsset kostenlose „Entertainment“ kaputt mookt. Ik heff also mien’n Rappel dicht holen un lever wieter tohört.
No een korten Exkurs, welche Nomen dat in Tokunft für de niegen Kinners ode Enkels in de Familie wohl geven much – „zielgruppengerecht“ alln’s klassische ole düütsche Nomens so as Cheyenne Moonbeam Daiquiri (is dat letzte nich wat ut Ameriko to’n supen?) – hefft se noch eenmol över uns schwule Kerls sludert und ehr diskuteern mit een bannig plietschet Resümee to ende bracht: Se hebbt twors nix gegen de Schwulen, ober hetero is jümmers no beter, denn „da gibt’s nur einen, der was wo reinsteckt, und man muss vorher nicht stundenlang diskutieren!“
Ik heff mi fast inne Büx mookt vor Lachen!
Un Logerkoller heff ik ook keen’n mehr hebbt!
Wortgepüttscher 