Weet ji all noch, wi scheun dat freuher wesen is, bi Oma to övernachten? Do hett dat alln’s geven, wat een tohuus nicht hebbt hett. Obends hest du mit ehr tosomen Musik ist Trumpf mit Peter Frankenfeld in’n Glotzkasten kieken dörpen. Nüms hett „Stell di nich so an!“ meckert, wenn du di vör de Huut op dien heeten Kakao ekelt hest. Un denn bi de Slopenstiet ünner dat dicke Plumeau krabbeln… Hach, een richtigen Mount Everest ut Daunen is dat wesen – so wat vun kommodig! Un sogor Omas luutet Schnorken hett di ’n Gefööhl vun „Hier büst du gern“ geven.
De Höhepunkt is jümmers dat Eten wesen. As Enkel büst du jo quasi ’n besünneren Ehrengast. „Familiäre Royalty“, sotoseggen, un dorüm sünd morgens ook twee gekochte Eiers op den Freuhstücksdisch kamen un nich jüst eent as sonst. Un natüürlich hett dat Rundstücke geven – ganz frisch vun’n Bäcker, noch ganz worm. Dorto sölvs mookte Bickbeerenmarmelode. Un Oma is dat nich mööd worrn to betonen, datt dat „goote Botter“ geven hett. Uns Müdders hebbt sich doröver jümmers bannig opreggt. „Gifft dat ook slechte Butter?“ hebbt se jümmers meckert. Dat is överall so wesen, ook bi mien Frünnen.
Oma hett bi düsse Meckeree blots grinst. Denn se hett Bescheed wusst: „Goote Botter“ het nix mit de Frische vun düsset Molkereierzeugnis to dohn. Dat kummt ut de Tiet nor’n Krieg, as dat nich so veel to eten geven hett. För dusend un een Ding un mehr sünd „Ersatzprodukte“ op’n Disch kamen, un de sünd natüürlik nich vun so goote Qualität wesen as de richtigen Soken. Dat kunn een sik vendoog gor nich mehr vörstellen, ober to Wiehnachten hebbt de Lüüd sik künstlichet Morzipan ut’n gereben Pellkantüffel, Maismehl, Seutstoff und künstlichet Mandelaroma sölvs tosomenpüttschert. Un op dat däglich Brot is – wenn dat överhaupt Fett geven hett! – Margarine kamen un keen Botter. Botter is’n Zeichen vöör goote Tieten wesen. As dat wedder Botter statt Margarine geven hett, hebben de Lüüd wusst: De Ritt op Düvel sien Schuuvkarr und dat Hungern sünd vörbi!
Bis dohin hett dat ober lang duuert. Dorum hebbt sik de Lüüd in de slechte Tieten (nich blots nor den Krieg, sondern jümmers, wenn dat alln’s nich so doll in de Welt lopen is) dat eenfache Eten oft scheun tünt – „Falscher Hase“ höört sik eenfach nich so truurig an as „Hackbroten“. Wi dörpt nich vergeten, datt de Hackbroten domols jo mehr ut Paniermehl, Eipulver und Graupen bestunnen hett as ut Fleesch.
„Ook de Illusion is een Deel vun de Worheet“, hett Konrad Hansen in sien Theoterstück Plünnenball schreven, un he hett recht. Mannigmol mutt een sik eben wat inreden, domit du mit de malle Tieten beter klorkummst.
Dat gifft also meist ’n ganz natüürliche Erklärung föör so appeldwatsche Nomens bi’t Eten. Ober nich föör alle. Mien Mann kummt ut’n Rheinland, und vun dor hett he wat mitbracht, föör dat wi in achtteihn Johrn keen Erklärung funnen hebben. As Jung is mien Mann oft mit sien Vadder op lange Radtouren wesen – so richtig mit Zelt un Campingkocher. Un jedet Mol, wenn mien Mann ehm dann froogt hett: „Du, Papa, was gibt das heute zu essen?“, hett sien Vadder antert: „Ach, wir machen uns heute ein Süppchen lustig.“ He het nie verklort, wat dat heten schall…
Ik weet jo, dat ’n Supp heet sien kann ode kolt. Versalzen ode laff. Ober Süppchen lustig? Mien Mann het mi mehrmols glöövhaft versekert, datt düsse Supp nich ut Kichererbsen mookt worrn is. Dat wor’n ganz normole Supp ut de Dose oder ut’n Maggi-Tüte. Dor is echt nix to’n Lachen bi. Worüm heet dat dann also Süppchen lustig?
„Wir schalten um ins Aufnahmestudio Wortgepüttscher und nehmen die sachdienlichen Hinweise der Leser gerne entgegen.“
Hest du dat goot lieden mucht? / Hat’s dir gefallen?
Mehr op Platt gibt’s -> hier
Wortgepüttscher 