Moin!
Nu is dat also tweedusenunsössteihn. So’n Johretanfang is jo jümmers ’n goten Anlass, sik wat vortonehmen. Een will afspecken, een anneren will vun’t Smööken af un wat weet ik nich alln’s.
Mien Vorsatz föör dat niege Johr is an jeden Altjohrsobend de sölve: An Niejohr mook ik mit mien Mann ’n groten Spaziergang. Un as jümmers hett dat ook klappt. Toerst döör uns Naverschap, denn no de „Pommesbude mit Gleisanschluss“ (So nennt se den Bohnhof hier – un dat passt!) hin, Kippen föör mien Mann kööpen, un op den Rückweg döör de Innenstadt. Do gifft dat ’n poor Bäckers, de ook an Fierdog frische Berliners hebbt.
As wi bi een dorvun so an de Theke dat Angebot mustert hebben, is mi no wat veel beteres als Berliners in’t Ooge fallen: Franzbrötchen! Die sünd ’n Hamburger Spezialtität, un jedet Mol, wenn ik op’n Heimatbesöök no mi leeve ole Stadt an de Elw fohr, is mien erster Weg vun’n Bohnsteig rünner no mien Leevlingsbäcker föör Franzbrötchen hin. Vun do an gifft dat jeden Dog minnestens eent to’n Freuhstück, mannigmol ook eent to’n Nomiddogskaffee. Wenn ik denn wedder torüch in’n Pott bün, sünd de Franzbrötchen dann ook dat erste, wat ik so richtig vermiss.
Vun Tiet to Tiet back ik Franzbrötchen sölvs, ober dat is so veel Orbeit, dat ik dat nicht wirklich oft mook. Twee Bleche mit got teihn Franzbrötchen duuern vun dat Anmischen vun den Teig över kneten, ruhen loten, nochmol kneten, nochmol ruhen loten, nochmol kneten, nochmol ruhen loten, de Brötchen formen, backen und afkeuhlen loten meist fief Stünnen – dat mookst du nich jüst so twüschendöör as so’n Marmorkoken!
Dorum wor dat richtig verlockend, as ik dat Schild Original Hamburger Franzbrötchen bi den Bäcker sehen heff. Un ehe ik mi sölvs dorvun afhalten kunnt, heff ik mi „Zwei Franzbrötchen, bitte“ seggen höören – eent föör unnerwegens, eent föör tohuus. „Gerne“, hett de Verkööpersch seggt, „muss ich bloß von hinten holen.“
Keen Problem. Ober ik hett dat eenich weeten mütten. Original Hamburger Franzbrötchen gifft dat blots in Hamburg. Wenn se dat woanners anbieten, kunn dat nix Vernünftiget sien! Dorüm is dat ook eenich keen Wunner weesen, dat sik dat schon so komisch anfööhlt hett, as ik dat erste „Franzbrötchen“ ut de Papiertüte treckt heff jüst as wit ut den Loden rut sünd. Un as ik rinbeten heff, heff ik ook wusst, worüm! De hebbt neemich de Franzbrötchen ut Blätterteig mookt – IGITT! Da bruukst du’n Teig mit Hefe föör, un de ist in Blätterteig nich binnen! Ik heff dann beide Franzbrötchen in den nächsten Mülleimer entsorgt – de sünd nich mal wat föör de Dranktonn wesen!
Leeve Ruhrgepöttler, künnt wi uns op een ganz eenfachen „Deal“ eenigen? As Vorsatz föör dat niege Johr sotoseggen?
Ik dink mi dat so: Jedeen vun uns blifft bi dat, wat he ut sien eegen Heimat an’n besten kunn – ji blifft mit jo Fingers vun de Franzbrötchen af, un doföör fangt wi Nordlichter gor nicht erst an, jo’n Pfefferpotthast to koken? Okay?
Ach, jo – frohet nieget Johr!
Hest du dat goot lieden mucht? / Hat’s dir gefallen?
Mehr op Platt gifft dat/gibt’s –> hier
Wortgepüttscher 