Dat is nu al Tiet, een Verspreken intolösen.
Annerndogs heff ik jo vun’t Kaffeetrinken bi mien Onkel op sien ehemoligen Buurnhoff vertellt un datt dat noch ’n böten wat mehr geven hett as blots de Saak mit den Zwieback. Bevor der op’n Tisch kamen is, hett dat föör uns Kinner neemich jümmers noch een ganz wichtiget Ritual geven.
Bi uns op’n Dörp sünd de Lüüd bannig plietsch – mien Onkel un mien Tante hebben jüst as ook annere Buurns in’t Dörp keen Kühlschrank un keen Kühltruhe hebbt. Hebbt se ook nich bruukt. In’n Keller hett dat wat geeven, wat veele Lüüd vendoog gor nicht mehr kennt: Een Gang, meist dree Meters lang, de vun den eenichen Keller afgangen is, un an dat Ende vun düssen Gang is dat nochmol veer oder fief Treppenstufen wieter no dool in’t Erdreich gangen. Un do hett dat een Kammer geven, woneem dat dat ganze Johr över kolt genug wesen is, um Levensmittel ohne „technische Hilfsmittel“ intolagern. Do hett dat rappelvulle Regole mit knackige Arfen und Wötteln geven, seute Bickberen un wat weet ik nich alln’s.
Un Worst. Frische, leckere sölvsmookte Worst. Mien Onkel hett twors keen eegen Veeh mehr tüchtet, ober he hett jümmers frischet Flees vun een Buur ut de Naverschap kriggt, und denn hett he „worstet“, as dat heet. Jedetmol, wenn wi bi uns Onkel un uns Tante op Besöök wesen sünd, is uns Onkel toerst mit uns in düssen Keller gangen, um Worst föör dat Abendbrot to holen. Un wi Kinners hebbt se snieden dörfen – mit de groote Sniedemaschien mit dat bannig scharpe Dreihmesser. Wat hebbt wi uns dor groot un wichtig fööhlt!
Natürlich hebbt wi ook probeeren dörfen – jedeen vun jede Sorte een Scheibe. Leverworst, Zwiebelworst, Mettworst, Schinkenworst, luftgetrockneten Schinken… Oach, nee, wor dat lecker!
Blots de Salami heff ik um’t Verrecken nich anpackt. Ik heff ehr nicht mol probeern wullen. Do is neemich Sahne drum rum wesen. Un bi Sahne heff ik jümmers an uns Tante ehr leckere Erdbeertorte dinken müssen – un dat se unter de Sahne doföör jümmers een groten Löffel vun ehrn sölvsmookten Vanillezucker rührt hett. Dat is so herrlich seut wesen, un dat het nich to mien Verständnis vun Salami passt.
Ik hebb ook nich verstohn, datt de Erwachsenen sik jümmers so op de Salami stürzt hebben. Un worum se jümmer so lacht hebben, wenn ik seggt heff: „Ik will ober nix vun de Salami mit de Sahne!“
Dat hett bannig lang duuert, bit ik lütten Buttscher begriepen hebb, datt dat witte Zeugs um de Salami rum gor keen Sahne wesen is, sondern Edelschimmel. Hetten se mi dat nich vörher seegen kunn’n?
Hest du dat goot lieden mucht? / Hat’s dir gefallen?
Mehr op Platt gifft dat / Mehr auf Platt gibt’s –> hier
Wortgepüttscher 