Annerendogs bün ik mit mien Mann mol wedder bi mien Söster wesen. Ik haar twors bi alln’s wat mi leev un düür is swöören kunn’n datt dat blots ’n poor Dogens her is, siet se ehm vun de Tittkindsstation in’t Krankenhuus mit no Huus mitbröcht hett, ober dat is wull weerklich so: Düsse Ferien sünd de „Rutsmeeter“ vöör uns Neffen ut sien Kinnertiet weesen. Siet twee Dogen is he in Utbillung. Un wiel dat so een niemoodschen Baantje is, gifft dat nich mol een plattdüütschet Wort doföör – „Sport- und Fitnesskaufmann“ will he warden.
Ober wi sünd nich blots wegen mien Neffen un sien „Start in den Ernst des Lebens“ op Besöök ruut no mien ollet Dörp fohrn. Mien Mann un ik leven in een lütte Wohnung vun jüst 48 m². Dat is nu wirklich nich veel, ober dat is uns lüttet Nest, in dat wi uns bannig kommodig föhlen. Dat gifft blots een Nochdeel: Ofschoon wie beede Deerten leeven, hebbt wi keen. Ut Verantwortungsgefööhl. Dat is eenfach to lütt. Düsse 48 m² sünd nich mol wat föör’n Chihuahua, un föör uns mutt dat tominnest ’n Beagle sien ode beter no ’n wat grööter, falls wi uns jichtenswann mol in’n annere Wohnung ’n Köter toleggen .
O-haue-ha! Ik glööv, bevor ik wieterschnack mutt ik jo toerst wat verkloren… Ik weet genau, datt de een ode annere sich grod bannig verjoogt hett, as ik „Köter“ seggt heff, oder? Keene Sorge – op Platt is dat keen Schimpnoom! Ji mütt jo dat so vöörstellen as den beröhmten „Schietbüddel“: Op Hochdüütsch is dat wat ganz Unfeinet, ober wenn ji dat nich översetten deiht, is dat een ganz leevet Kosewort. Also: Relax, as dat op Niedüütsch heet. Köter is hier in düsse plattdüütsche Text bannig, bannig leev meent, okay?
Ober nu torüch to mien Vertellen: Mien Söster het twee sööte Köters, un ik heff se so leev as weern dat mien eegen. Un ik kun seggen, datt se mi ook bannig gern hebben.
Blots – mannigmol sünd die beeden mi een Radel. Keen vun jüm is wild dorno to speelen. Se wullen knuddeln, ehr Leckerlis hebben ode stünnenlang mit een döör de Weltgeschicht karjolen. Ober mit Stöckchen holen ode so wat bruukst jüm echt nich kummen.
Bi uns Besöök nu hebben wi uns dat bi Kaffee un Koken in mien Söster ehrn Gorten kommodig mookt, un wiel uns Neffe in düssen Sommer so veel to’n letzten Mol as Schoolkind beleevt hett, hebben wi ook nochmol dat olle Boccia-Speel ut de achterste Ecke kroomt. Dorbi schmiet een ’n lütte Kogel in vun sik weg, un de anneren Speeler heben jedeen twee groote Kogels un mööt versööken, tominnest een dorvun so dicht as mööglich an die lütte ran to schmieten.
Ik kunn mi nich mehr so richtig besinnen, wokeen de eerste Kugel schmieten hett, ober op eenmol gifft dat een Gebölk un Gekläff, twee Fellknäuels jachtern op dat Speelfeld, kriggt de lütte Kugel bi’n Wickel un mooken, datt se dormit wegkummen.
Dat is noch twee ode dree Mol so gangen, bit wi op de Idee kamen sind, datt de beeden Köters viellich worhaftig mol speelen wullen. Büdde, dat kunnt ji hebben.
1. Versöök: Ik schmiet den Ball. De Ball flegt. De Köters jachtern achterno. De Ball fallt to Boden, jumpt ’n poormol op un dool un blifft dann liggen.. De Köters lööpt eenmol rümüm un kummt to mi torüch. Ohne Ball.
2. Versöök: De Köters kummt wedder ohne Ball torüch, bringt mi düsset Mol ober tominnest een Appel mit, de vun een Boom avfallen is.
3. Versöök: De Köters bringt endlich de Ball mit, joogt an mi vörbi – un schmieten düsse dösige Ball in mien Söster ehrn Poggenpohl.
Dor heff ik dat opgeven.
Echt – düsse Köters sind föör’t Ballspeelen eenfach nich to gebruuken!
Wortgepüttscher 