Deepenpsychologie

ode: De Feind blang mien Bett

De Stratenbohn fohrt all lang nich mehr döör uns Quarteer. Is nu alln’s ünnerirdisch. Wobi „nu“ ’n relativen Begreep is. „Nu“ heet in düssen Fall meist fofftein Johrn. Ober mannigmol fehlt mi dat doch noch. Besünners morgens. Freuher, wenn dat Singen vun de Vagels buten op eenmol vun so’n Rumpeln ünnermolt worrn is, heff ik noch so deep in Sloop leggen kunn, ober mien Ünnerbewusstsien hett sofort wüsst: Dat is de erste Zug vun de Linie 408, nu musst du opsteihn.

Un dat hett goot klappt. Keen Stress, keen Hektik – so richtig fein entspannt.

Ick bruuk keen Wecker. Een Wecker is sogor binoh de Grund wesen, datt dat traute Glück von mien Mann un mi vöör niegenteihn Johrn fast to Enn wesen is bevöör dat richtig begonnen harr!