ode: De Feind blang mien Bett
De Stratenbohn fohrt all lang nich mehr döör uns Quarteer. Is nu alln’s ünnerirdisch. Wobi „nu“ ’n relativen Begreep is. „Nu“ heet in düssen Fall meist fofftein Johrn. Ober mannigmol fehlt mi dat doch noch. Besünners morgens. Freuher, wenn dat Singen vun de Vagels buten op eenmol vun so’n Rumpeln ünnermolt worrn is, heff ik noch so deep in Sloop leggen kunn, ober mien Ünnerbewusstsien hett sofort wüsst: Dat is de erste Zug vun de Linie 408, nu musst du opsteihn.
Un dat hett goot klappt. Keen Stress, keen Hektik – so richtig fein entspannt.
Ick bruuk keen Wecker. Een Wecker is sogor binoh de Grund wesen, datt dat traute Glück von mien Mann un mi vöör niegenteihn Johrn fast to Enn wesen is bevöör dat richtig begonnen harr! Dat is an’t End vun de erste Nacht weesen, in de ik „ünner de Week“ bi mien Mann pennt harr. Ik heff richtig deep und fest slopen – bit ik op eenmol vun een Höllenlarm wach worrn bin. Kinners, so heff ik mi jümmers ’n Luftschutzsireen vöörstellt! Dat is ober wat anneres wesen: De Wecker vun mien Mann hett Beethovens Für Elise speelt. Ober nich as so’n feine, sinnige Opnahme vun een, de wat vun’t Klavierspeelen versteiht – Glenn Gould ode so. Nee, so’n künstlichet MIDI-File, mit den du Gläsers to Springen bringen kunnst, is mi um de Ohrn haun worrn! Un dat um Klock veer in de Freuh!
Siet düssen Dog kunn ich Beethoven nich mehr utsteihn – un mien Mann hett een klore Ansage kriggt: „Wenn du wüllst, dat ik vun nu an al foken bi di penn, denn mutt sick wat ännern. De Wecker ode ik!“
Sietdem looten wi uns vun’t Radio wecken. Ode besser: He. Ik kunn dat neemich eenfach nich. Jümmers, wenn ick to een feste Tiet wach werrn mutt un mi een eegen Wecker stell, bün ik minnestens twee Stünnen vorher vull dor un kunn nich mehr slopen. Dat klappt nich mol für een Stünn an’n Sünndognomiddag – denn sloop ik gor nich erst in.
Ick heff in mien Leeven weerklich alln’s utprobeert. Radio, Cassettenafspeeler mit mien Leevlingsmusik, monotonet Brummen vun so een elektrischen Wecker mit „Fallblattanzeige“ statt Zifferblatt – nix dorvun hett wat nutzt.
Mien ersten Wecker heff ik tosomen mit mien Schooltüüt kriggt. So’n buntet Ding mit een Zeichentrickfigur op dat Zifferblatt. Lucky Luke, Asterix, Donald Duck – ode so. Sien rechten un sien linken Arm sünd de Zeigers wesen. Un das Klingeln is ein sachtet Brring-brring-brring wesen. Eenich nix schlimmet bi.
Ober glieks bi de erste Anwendung an mien ersten Dog in de Grundschol mutt bannig wat doneben gangen sien. Een echtet Trauma, sotoseggen. Siet düssen ersten Morgen mit mien ersten eegen Wecker heff dat nicht mehr schafft, bit to dat Pingeln vun jichtenseen Wecker döör to slopen. Siet achtundörtig Johrn.
Dorüm verloot ik mi op annere Saken: De Turmuhrslag vun der Kark blang mien Öllernhus. De Motor vun de Ducati, mit de uns Naver op de anner Siet jümmers um Klock fief dörtig no sien Baantje fohrn is. Dat Klappern vun’n Breefkasten, wenn de Tietungsolsch dat Regionalblatt föör mien Mann bringt.
Ode eben dat Pingeln vun de erste Strotenbohn hier in uns Quarteer in Dortmund. Siet de ober eben nich mehr fohrt, verloot ik mi eenfach op de ole Klock mit Slag, de bi uns in de Köök hangt. De kunn ik in uns Slopkomer so jüst eben höörn. Wenn ik weet, dat ik um Klock söss opstein mutt, segg ik obends dat driemol luut vöör mi hin, bevör ik dat Licht utmook un mi umdreih: „Sechs Uhr. Sechs Uhr. Sechs Uhr.“
Un dat klappt! Sölvs wenn wi mol vergeten harrn, de Köökenlock optotrecken un se blifft in de Nacht steihn, dann hölpt mi mien innere Klock. Um söss bün ik wach, plus-minus fief Minuten.
Mien Mann hett sien Wecker natüürlich no. Een Wecker, de jüst vöör ehm pingelt, mookt mi nix ut. Dat höör ik nich mol.
Frogt mi nich, worüm dat so is. Dat is eben Deepenpsychologie.
Wortgepüttscher 