Annerendogs heff ik jo mol wedder mien Mann so’n böten wat in de Pann haun, do is dat blots recht un billig wenn ik mi nu vendoog sölvs op den Altar vun jo „Amüsement“ opfer. Ik bün mi neemich bannig seker, datt düsset Mol ik dat „Igitt!“ to höörn un leesen krigg, wenn de Lesers wies worrn, wokeen Sommereten ik bannig lecker finn.
Maientiet is nich blots de Tiet vun junge Leev, glückliche Hochtietspaarn un Veronika mit ehrn Spargel wenn de Lenz dor is. So een, twee Weeken vöör Pingsten geiht dat ook so richtig mit de Eerbeern lots. Un mookt wi uns nix vöör: De besten Eerbeern sünd de ut uns eegen Region, ganz egol, wo wi levt. Morgens in de Schummeree vun „uns“ Buuern plückt, denn höchstens twinnig Kilometers to’n Wekenmorkt karjohlt, halve Stünn loter bi uns op’n Disch. Gifft nix beteret!
In London sünd Eerbeern mit Rahm gor nich wegtodinken bi’t Tennisturnier in Wimbledon. In Devon eeten se Eerberrn mit de beropen Clotted Cream. Vun düssen dicken Rohm hebbt ji bestimmt al vun höört – dat gifft dat oft in de Beukers vun Agatha Christie, un in de Films vun Rosamunde Pilcher dröff dat ook nich fehlen.
Hier in Düütschland kummen Eerbeern in de Rote Grütze, wi packt se op’n Koken, wi eeten se de Engländers mit Rahm, wi eet se ook mit Schüü ut Melk und Vanille, wi geeft se sölvs as hitten Schüü över Vanilleies, wi mookt Marmelaad dorut, wi schmitt se in’n Joghurt ode wi schnippelt se blots wat lütt un geven Sucker dorööver.
Jüst so heff ik Eerbeern mien heelet Leven lang kennt un eten. Bit to den Obend an den sik mien Verhältnis to düsset Aaft slagortig ännert hett. Un dat is de Schuld vun Nathapong wesen.
Nathapong is in Thailand born worrn, ober schon as lütten Buttscher vun twee Johrn mit sein Öllern no Düütschland kamen. Loter is he dann een vun mien Kolleeg’n in mien oolen Baantje wesen. Wi sünd fein miteenanner utkamen, hebbt no Fierovend mol ’n Beer tosomen kippt un uns ook een um een bi Huus to’n eten inloden. Nathapong und sien Froo Birgit hebbt meist Düütsch kocht wiel se in’n Alldag keen Tiet harrt hebben um föör Dingens as Shiso (thailändisches Kruut to’n Würzen) ode düsse weerklich fies scharpe Wasabipaste to’n asiatischen Supermarkt to fahrn. Ober föör’n feinen Obend mit Gästen hett Nathapong ook mol in de ole Rezepten vun sien Mudder wühlt un wat ut de asiatische Köök op’n Disch bracht.
Eenmol, as mien Mann un ik bi Nathapong un Birgit to Gast weesen sünd, hett Birgit to’n Nodisch een groote Schöttel mit Eerbeern bracht. Doneben hebbt se een Mörser stellt. Mit’n breiten Grinsen bi de Anblick vun ratlosen Gesichters vun mien Mann un mi hett Nathapong uns den Sinn vun den Mörser verkloart: „Gute reife Erdbeeren sind doch von sich aus süß.“ – (Plattdüütsch hett he vun mi nich liern wulln) – „Warum macht ihr in Europa da bloß immer noch was Süßes drauf? Da geht doch der tolle Eigengeschmack der Erdbeeren völlig unter. Man braucht einen Kontrast, damit man schmeckt, wie toll Erdbeeren wirklich sind.“
Bi sein Vertellen hett he sinnig un suutje mit den Stößel (so heet dat wull) fuhrwarkt un mi denn den Mörser röverschuuven. „Hier. Probier’s einfach mal.“
Dat heff ik doon. Un siet düssen Dag eet ik mien Eerbeern blots no mit… Pepper.
Wortgepüttscher 