Dat is nu so een ode twee Weken her. Dor heff ik in de Tiedung över een Prozess leesen, deen düsser Tag een mookt ward, bi den de Staatsanwaltschap dinkt, datt he een Mann un sien Levenspartner brutal överfallen hett.
In den Artikel is vun de beiden Opfern jümmers as „dat Pärchen“ schnackt worrn. Ik heff mi doröver bannig wunnert. Dat is neemich jümmers so: Wenn so een Tiedungsartikel vun een Mann un een Froo as de beeden Opfers vertellt, dann heet dat ganz seriös „dat Paar“. Ober bi twee Mannslüüd oder ook bi twee Froonslüüd verniedlicht se dat jümmers to „dat Pärchen“.
Ik will nu nich de ganz grote Keul ruthol’n un sofort al wedder vun Diskriminierung schnacken – ober so’n lütten Bigeschmack vun „dutzi-dutzi-dutzi, so eine Konstellation muss man nicht ganz ernst nehmen“ hett dat jo doch.
Wobi – wenn ik dor nu so övernordink… Bi sowat gifft dat keen groot ode lütt. Dörum is düssen „dutzi-dutzi-dutzi, so eine Konstellation muss man nicht ganz ernst nehmen“-Benimm ook een Diskriminierung. „Een Diskriminierung is een Diskriminierung is een Diskriminierung is een Diskriminierung“, um dat so as Gertrude Stein mit ehr Rose to seggen.
Un dorüm verstoh ik dat nich: De sölve Tiedung, in de ik düssen Artikel lesen heff, hett in de lotern Maanden vöör de Afstimmung in’n Bunnesdog jümmers Partei pro de Ehe föör all nohmen. Allet annere is Diskriminierung, hebben se schreven, un datt dat vendoog nich mehr sien dröff.
Worüm mookt se dann so wat? Ik segg mol „in dubio pro reo“ un glööv, se merkt dat gor nich. Da is bloots en Angewohnheet ut de ole Tieden. So as een viellich jümmers no seggt „Ik goh mol fix no’n Unkel Mandus, Bontsches holen“, ofschoon Unkel Mandus al lang doot bleven is un sien Enkel Maximilian den olen Tante-Emma- ode beter Unkel-Mandus-Loden nu blots no as Filiale vun so een groten Konzern föhrt.
Ober dat gifft een Ünnerschiet twischen een leevet Kindhetsbesinnen und een slechte Angewohnheet.
Un dorüm, leeve Schrevunkels un -tantens vun de Presse: Wi sünd keene niedlichen Pärchens, woröver een sik gönnerhaftig erheven un se so „dutzi-dutzi-dutzi“-mäßig as in de olen Paul Anka-Song Puppy Love behanneln kunn. Wi sünd ganz normale un ernst to nehmende Paare – un nu mit de Ehe föör alle erst recht. Also kummt bileten mol vun de olen Angewohnheeten rünner, okay?
Wortgepüttscher 