Nu is dat passeert! Ik heff dat jümmers wusst, datt dor nix Gotet bi rümkummt! Düsse ganzen echten un utdachten Fierdogs bringt uns Kinners freuher oder loter ganz dööreenanner!
Gistern, an de Grundschool bi uns gegenööver. Groote Pause. De Buttschers joogt eenanner, speelt Reepjümpen ode sowat as „Scheer – Steen – Papeer“.
Vöör all’n ober sünd se luut.
Bannig luut sogoar.
Dat is ook richtig so, dat dröff gor nicht anners angehen. Kinners möten luut sein, dat is Leven un Levenslust!
Un düsse Levenslust geeft sik ook de Görens op den Schoolhof in düsse Pause gestern hin. Se krakeelen , se roopen, se johlen.
Bit op een lütten Gang vun dree Jungs. Se steihn an de Rickels, de den Hof von de Stroot trennt. Se kieken döör da Gitter no buten as een in’n Zoo nor binnen kiekt. Dorbi singen se.
Un wie!
Se hefft sik „Jingle Bells“ utseukt. Dat alleen is nich dat Problem: Das Lied is, so heff ik dat bi QI to weten kriggt, eenich föör’t amerikoonsche „Thanksgiving“ schreven woorn, also föör’t Erntedankfest. Wiel se dat in Amiland jümmers Ende November fiert, passt dat nu ganz goot, un an’n Sünndag is al so ode so de Eerste Advent.
Ober nu kummt dat:
Se singen een Lied föör Wiehnochten un Erntedank.
Se gröölt dat so luud, as de Utwassens bi’n Football in’n Westfalenstadion jümmers ehr „Super, Super BVB“ gröölt: „DSCHINGÄÄÄL!!! BÄÄÄLLS!!! DSCHINGÄÄÄL!!! BÄÄÄLLS!!! DSCHINGÄÄÄL!!! OOOOOL!!! ZE!!! VÄÄÄÄÄÄY!!!“
Se singt dat in’n ¾-Takt vun’n Walzer, dorbi hebben se sik ünnerhakt un schunkeln dorbi as bi’n Karnevalsumtoch in Köln.
Dor hebben de lütten Buttschers twors dat een ode annere Fest dööreenannerschmeten – ober „Früher war mehr Lametta“ kunn een ehm nich vöörwerfen! Mehr Lametta geiht gor nich!
Wortgepüttscher 