Köökenkinners

As ik noch ’n Kind weesen bün, heff ik jümmers ganz genau wusst, wann de Blöhtiet anfangen hett. Doföör heff ik nich mol ’n Blick op den eersten Krokus bruukt. Ober wenn ik so as jeden Sünnobend to’n Mittagessen bi mien Grootöllern gangen bün un mien Opa is mol nich do wesen, heff ik sofort Bescheed wusst. Opa is neemich jümmers in de lotern halve Stünn vöör’t Eten tohus wesen. Dorop hett he bestannen: Um Slag Klock twölf gifft dat Middag – un wehe den, wokeen nich pünktlich an’n Disch sitten hett!

Blots an’n Anfang vun’n Blöhtiet nich, do is he wat pflegelichter wesen. Annere Mannslüüd in Harvst vun’t Leven kiekt sich viellich nochmal no’n paar seute junge Deerns öm – mien Opa hett sik no ’n nieget Auto ömkiekt. Kloor, he hett nich jedet Johr ’n niegen Mercedes kriggt, denn op das Geld hett Oma scharper oppasst as de scharpste Wachhund. Wenn ik also jichtenswann so in de ersten drie Maanden vun’t Johr an’n Sünnobend no mien Grootöllern kamen bün un Opa is nich dowesen, denn kunn dat blots eent bedüten: Dat is endlich Blöhtiet, un Opa is mol wieder op’n Kaffee bi den Baas vun’t Autohuus gegenöver un kiekt sik de niegen Modelle an.

Bi mien Mann un mi is dat anners. Wie kriggt jedet Johr in Blöhtiet ’n Rappel un kieken uns niege Wohnungen an. Meest blots op so Internetportale ode de Ausschreibungen in de Schaufinsters vun de Immobilienhökers in uns Naverschap. To wat anneret sünd wi denn doch to bequem, un eenich wüllt wi jo ook gor nich wech ut uns lüttet Nest. Wi spinnt halt so’n böten rum.

Meest kiekt wi uns blots de Altbauwohnungens an. Die Niebautens hefft neemlich samt un sünners een groten Mangel: Se hefft keen eegen Wohnköök, sünnnern sünd blots ’n smalet Rohr, woin du jüst eben mit twee Mann koken kunnst ode se deelt sik een groten Raum mit Wohn- un Esszimmer, un so’n appeldwatschen Krom geiht jo mol so gor nich!

Wie sik dat föör echte Kinners ut de Johren söbentig höört, is ook bi mien Mann un mi de Köök de Schaltzentrale vun’t Ganze. An’n Köökendisch weern in uns Öllernhuusen nich bloots de Kantüffeln för’t Eten schält un de Bohnen putzt. Nee, an Köökendisch is gelacht un geblarrt worrn, da is sik kloppt un wedder verdrogen worrn, da hett dat ’n Anschiss föör de eene Fief in Mathe un fief Euro föör de eene Eent in Düütsch geven un wat weet ik nich alln’s. So holen wi dat ook, blots ohne de Saak mit de Schulnoten.

Wegen all so wat is uns Köök ook nich blots dat gröötste Zimmer (as in so veele Altbauten), sünnern ook dat, wat an kommodigsten inrichtet is. Ober sölvs, wenn dat nich so weer… Ik meen, ik heff schon in Kööken seten, de utsehn hebben as een Pathologie, so koolt un nüchtern sünd di inrichtet weesen. Un an de Decke hett blots ’n Neonröhre hangen mit ’n Licht, dat so’n böten in’t Violette ging. Hett ’n büschen an düsse Insektenvernichtungslampen erinnert. Ji weet schon – de Fleeg weert vun dat Licht anlockt. Se fleegt dorop to: Bssssssssss… Bit dat op eenmol so’n metallischet Brrrrääiing gifft – un von de Fleeg blifft nix as Gekröse övrig.

Nich wirklich scheun, so wat. Ober doch wat besünneret, wenn du dorhin inloden weerst. Hefft uns Müdder schon so mookt, wenn de Naversch mol wedder ganz opreggt an de Achterdöör kloppt hett: „Ach, Anne, du glöövst jo nich, wat ik wedder vöör’n Malöör beleevt heff!“ Dat weer mien Mutter in’t Leeven nich infallen, de Naversch in’t de goote Stuuv to bringen. Nee! „Och, Stine, dat kriggt wi alln’s wedder hin. Goh du menn schon mol döör in de Köök un krigg di ’n Tass Kaffee. In de Stuuv sützt noch de Mann vun de Versicherung. Ik brin ehm jüst fix vöörn door de Döör rut, denn kumm ik to di un dann beschnackt wi dat in aller Roh!“ Dat is das richtige „Protokoll“ wesen, um ’n Frünnin in Not to hölpen.

So’n Wohnköök heet eenfach ’n besünnere Atmosphäre, de nich nur wat mit ehr Inrichtung to dohn hett. Ook dormit, wat sotoseggen de „Grundfunktion“ vun düssen Raum is: Du kookst! Un Koken is een Glieknis: Du mookst mit eegen Hannen wat (wenn du nich grod so’n blödsinnige Kunn-allns-Köökenmaschin dor stohn hest), un dor kummt wat Feinet bi rut un rümmst dorno op. Wenn du’t mol versaut hest, rümmst du op, bit allen’s wedder glatt un schier is. So ode so – an’n Enn is alln’s klor un översichtlich.

Ober eent is no veel wichtiger bi so’n Köök. So, as Wohnstuuv dat Spegelbild vun uns öffentlichen Optritt is, so is de Köök dat Speegelbild vun uns private Siet. De Wohnstuuv is föör den Versicherungsunkel. De Köök is vöör Stine un ehr Malöörs. In de Wohnstuuv packst du dat Geschirr „föör goot“ op’n Disch, ofschoon du dat gor nich lieden muchst – ober dat mook „een“ halt so. In de Köök drinkst du ut dien Leevlingstass mit de Macke an’n Henkel. Op Parties rotten sik in de Wohnstuuv de Spoßbremsen tohoop, ut de Köök höörst du dat luteste Lachen.

Denn in de Köök büst du ganz du sölvs un du schnackst, as di dien Snuut wassen is. Wiel dat dien echtet Wohnzimmer is. De Brück vun dien Schip. Dien Droomslott – mannigmol de Friedhof vun dien Drooms. In de Köök büst du du. In de Wohnköök weert nich blots wohnt, dor speelt sik dat echte Leeven af.

Dorüm is se ook de Ort, wo du mit all de Leeven in dien Leven de beste Tiet hest: De Köök is klor, ehrlich un reell. Keen Show. Ohne Filter. Wokeen du dormit hin nümmst, de is wirklich willkamen bi di – nich blots in dien Wohnung, ook in dien Leven.

Un denn schall ik bi’n niege Wohnung op ’n groote Wohnköök verzichten? Ik denk jo gor nich doran!