Halloween, Valentinsdog, Superbowl kieken… Dat gifft genuch ut Ameriko, dat över de Johrn no Düütschland kamen is, ober eenich nüms so weerklich bruuken deiht.
Keen Regel ohne Utnohm: De Flohmorkt in’n eegen Gorten is echt ’n plietsche Idee. Du kunnst mol so richtig dien’n ollen Krempel utmisten un ehm ook noch to Geld moken, hest ober korte Wege dorbi. Nix mit op’n Sünndogmorgen um Klock drie opsteihn, wiel du um Klock söss op’n Parkplatz vun de Uni sien muttst, domit do överhaupt ’n Platz föör di un dien Kram kreggst. Lots geiht dat dann ober erst um Klock teihn, wenn du al keen Lust mehr hest un leever mit ’n Tass Kaffee op dien Balkon sitten muchst. Bi’n Trödelmorkt in dien eegen Gorten is dat genuch, wenn du um söben opsteihst, um negen alln’s nor buten bringst un um teihn die Port opsperrst.
In’n lotern Sommer hett dat ook in uns Quarteer ’n Riesengartenflohmorkt mit zig Deelnohmers geeven. Mit mien Mann un mi sünd noch drie ode veer annere Lüüd ut uns Huus dorbiwesen. Ik weet ja nich, wi dat bi uns Navers un all de annern Lüüd in’t Quarteer vorher mit dat Utmisten utsehn hett, ober bi mien Mann is dat nich ganz so licht wesen wat to finnen, wobi wi uns eenig weesen sünd, datt dat weerklich verkööpt weern schall: „Büst du mall in’n Kopp, jüst düsset Sakko uttosorteeren? Dat is mien Leevlingssakko!“
„Ober dat is doch völlig ut de Mood.“
„Na, un? Dat kummt alln’s mol wedder. Kiek di doch mol de jungen Kerls in ehrn Jeans mit de Bündchen buten an de Been’n an. Sowat hefft wi vöör dörtig Johrn ook antreckt!“
„Schall dat heten, du wüllst mi noch dörtig Johr mehr op’n Geist gohn?“
„Lenk nich ab, du viegelienschet Pastüür! Wat versteckst du da achter dien Rück? Loot mi mol kieken. Hey, bi di tickt dat wull nicht ganz richtich? Wi kannst du düssen feinen Kasten mit Schruventreckers verkööpen wull’n?“
„Mensch, du hest dree dorvun!“
„Ik bruuk se aber all.“
„Woföör?“
„Doföör!“
Kinners, wor dat ’n swere Geburt! Ober wi hefft dat schafft, un de Lüüd hefft kööpt as dull! Een besünners eifrigen Flohmorktshopper hett sogor ’n Tüte mit nix as Müll kööpen wull’n wiel he dat föör’n Ort „Überraschungstüte“ holen hett. Wi sünd uns Krom denn ook meist komplett lotswoorn, liekers is mi dat an’t Ende ober so vöörkamen, as weer dat nicht weerklich weniger worrn…
„Du, Schietbüddel? Wo kummt düsset Kaffeegedeck her?“
„Och, weest du… Dat heff ik twee Döörn wieter längs sehn. Dat hett mi so gefall’n – ik kunn dor nich an vöörbigohn.“
„Du un dien Porzellantick!“
„Pack di an dien eegen Nees! Du un diene Beukers! Wat is dat denn dor föör eent? Hest du dat nich all?“
„Ober blots as Daschenbook – dat hier is de originale Hardcoverutgabe!“
„Un wat is dat hier? Wat schallt wi mit noch een Sneebässen? De eene boben in de Köök is doch super!«
„Ik weet… Ober düsser hier is jüst as de, womit Oma mi dat Eisnee slogen wiesen hett! So een heff ik jümmer söökt.“
„Smitt dat olle Ding wech!“
„Mook ik. Wenn du dat mit düsse hässliche Kaffeedoos ook mookst!“
„Ik dink do jor gor nich an!“
„Süsst wull, denn sünd wi quitt.“
Kinners, ik kunn mi nich hölpen, ober jichtenswie beslicht mi so’n Gefööhl, datt dat keen gode Idee is, wenn mien Mann un ik düsset Johr wedder bi den Gortenflohmorkt mitmookt.
Wortgepüttscher 