Twintig Johrn… Dat is düsser Dogen so ode so ’n Seltenheit worrn, datt twee Minschenkinners so lang tosomen blieven, ober bi twee Mannslüüd is dat binoh schon ’n Fall föör’t Museum.
Tscha, mien Mann un ik sünd twors nich in’t Museum gangen, as wi annerendogs uns twintigstes Jubiläum fiert hebben, ober wi sünd an düssen sünnigen Sünndogmiddag fein eten gangen. In een nich ganz billiget Restaurant hier in Dortmund, dat vöör allen Dingen wegen sien romantische Lage in’t Gröne und sien groote Terrasse mit doller Utsicht bekannt is. Wi sünd da vöör’n poor Johren schon eenmol wesen, un dat hett uns bannig goot gefallen. Besünners mien Mann is da ganz wild nor wesen, wiel düsse Loden de eenige uns bekannte is, wo dat in’t Huus un vun Hand mookte Kroketten gifft un nich so’n dösbaddeliegen „Convenience Food“-Schiet ut de Tüüt.
„O tempora, o mores“, as de Lateener seggt. Glieks bi’n Eengang is uns neemich opfullen, datt in de lotern twee ode drie Johrn siet uns lotern Besöök dor eeniget anners worrn is. Dat goot utbildete Gastronomiepersonal mit sien schicken Kellner- un Kellnerinnenuniformens und Fachkenntnis is uttauscht worrn gegen Saisonkräfte – Studis, wokeen sünst lehren, wie een loter as Dokter ’n kaputte Hartklapp wedder in Gang kriggt, ober nix dorvun weeten, wie du Besöökers in so’n fienen Loden richtig bedeenst. Op uns „Guten Tag“ hebben wi nich mol’n Antwoort kriggt!
Uns is fix klor worrn, woan dat wull leggen kunnt – dat Restaurant hett neemich ’n niegen Baas kriggt. De ole Baas is immer in’n schicken Antog in’n Loden wesen. De niege Baas is in Shorts, ’n veel to enget T-Shirt und Turnshoh rumlopen un hett uns un all anneren Gäst gor nich erst richtig begrööt, sündern blots frogt: „Wollt ihr auch was essen, oder soll ich euch nur was zu trinken bringen?“
De hett uns eenfach so duzt! In so’n fienen Loden! Dat is, as wenn de engelsche Queen bi’t Freuhstück vun ehrn Butler so wat to höörn kriggt as „Na, Lizzy, ole Sock – vendoog mol Whisky in dien Haferschleim anstell vun Melk?“
Un dat is nich alln’s wesen: Sien grootet Kellnerpottjemanee hett de Baas vun dat eenstmols so gediegen Restaurang sik achtern in sien Hosenbund steckt, so datt een jedet Mol, wenn he dorno griepen dä, sien sweetiget behoortes Muurmannsdekollete sehn kunn. Unnerbüx hett he schienbar ook nich anhefft. Ode dat is so’n knappet Ding wesen as bi so’n Stripteasedänzer, wokeen… Vergeten wi dat beter. Mannige Dingens wüllst du die eenfach nicht vöörstellen!
Ach ja – guten Appetit hett he uns ook nich wünscht. Wi hebben jo buten op de Terrass seten, dor hett mien Mann dann bi’t Worten op dat Eten noch een schmöken kunn’n. As de Baas dann mit uns Tellers kamen is, hett he mien Mann anpflaumt: „Kippe aus, Essen kommt.“
Dat Eten is bobenop een Saak föör sik wesen. De niege Baas vun den Loden hett ook ’n niege Köök inföhrt. Nix mehr mit alln’s in’t Huus mookt – utrechnet de Kroketten, wegen de wi jo jüst düsset Restaurant utsöökt hefft, sünd natürlich doch ut de Tüüt wesen! Dat Schnitzel föör mien Mann is blots Formfleisch wesen, de hollandsche Sauce is ut’n Kartong kamen, de angevlichen Botterkantüffelns sünd men blots an de Botter vorbitragen woorn, und mien Folienkartoffel is so mehlig weesen, datt dat bien Kauen stövt hett.
Alln’s in all’n nich so dat Wohre, much een nu dinken. Ober ik will jo wat vertellen: Dat kommt op de Perspektive an. Du kunnst di över sowat ärgern, ode du mookst di dor ’n Spooß ut. Un glöövt mi: Option Nummer twee is jümmers de beste!
So lacht as bi düsset Jubiläumseten hefft mien Mann un ik jedenfalls al lang nich mehr, un de feine Kaffeestünn dorno bi een vun uns beste Frünninnen hett dat alln’s wedder wett mookt.
Un nu frei ik mi op de nächsten twintig Johrn mit mien Mann!
Wortgepüttscher 