Twintig Johrn tosomen. Teihn Johrn verpartnert. Un siet ’n 11. September ook verheiradet. Mit’n lütte Zeremonie hebben mien Mann un ik nich blots unsere Inschrieven Partnerschap endlich in een echte Ehe ümwannelt, wi hebben uns ook nochmol richtig das Jo-Wort geven. Wi wüllt dat alle Welt nochmol wiesen, datt wi tohoopgehöörn un wi dat nicht bereut, so veel Tiet miteenanner beleevt hebben.
Hett sik wat verännert? Jo, dat will ik wull meenen: Dodöör, datt dat nu vöör’t Gesetz gor keen Ünnerschied twüschen Mann + Mann, Froo + Froo ode Mann + Froo gifft, feuhlt sik dat Band twüschen mien Mann un mi nochmol wat echter un fester an, as dat ohnehin al wesen is. Un dat wiest uns, datt een in düsset Land mit de Mittels vun de Demokratie jümmers noch wat bewegen kunn: Jümmers do sien, sien Forderung sinnig und suutje jümmers wedder vöörbringen, verkloren, worüm dat richtig so is, un sik nich verjogen loten. Friedlich sien, vun sien Wahlrecht een Bruuken machen un jümmers den Mund opmoken, damit du friedlich un mit Argumentens verkloren kannst, was du wüllst. Dat mookt en dann ook Mut, dat bi annere Themens ook so to moken. Gifft ja no so veel to veränneren in düsset Land. Nich opgeven!
Ober ’n poor annere Dingens sünd notüürlich bleven as freuher. De „Liebreiz“ vun mien Mann, to’n Bispeel. Vörlotern Week heff ik uns Böden wischt un bin wegen mien niege Feudel ganz ut de Tüüt wesen.
Ik: „Dat Ding is genial! Domit kriggst du sogor endlich mol de deepen Rillens richtich akkurat un schier!“
He: „Denn nimm den doch in Tokunft föör dien Visaasch.“
Mann to verschinken!
Wortgepüttscher 