Nee, wat fleegt de Tiet vörbi. Mi kummt dat vor as weer dat jüst gistern weesen, datt ik de ersten Maiglöckchen plückt heff, un nu sünd al wedder de eerten Döörn vun’n Adventskalender open. Nich mehr lang un wi sünd dör mit dat Johr. Mannige Saken blieven as jümmers – Mudderdog is an’n tweeten Sünndag in’n Mai, Hilligobend is an’n veeruntwinnigsten Dezember un so wieter. Dat giff ober ook bannig veel, dat sik ännert. Bi’t Minschliche, to’n Bispeel: Ole Lüüd geihn, jung Tittkinners weern born.
A propos ol un jung. Een seggt jo, datt een minschlichet Leven an’n Johr erinnert: Dien Kindheit is as de Freuhling, dien Jugend un dat mittlere Öller sind de Sommer, dann kummt jichtenswann de Harvst, un wenn du di oll un mööd op dien Weg över de Regenbagenbrück mookst, bist du in dien Winner ankamen. Is ja nich ganz falsch, düsse Vörstillung. Ook in dien Leeven gifft dat Saken, de jümmers glieks bleven. An dien Gebortsdag ännert sik nix. Wiehnachten fierst du an’n sölven Dag as all de anneren.
Dat gifft ober ook genug, dat sick ännern kunn. Dien Geschmack to’n Bispeel. Tominnest mannigmol. Bi mi gifft dat een Geschmack, de schall sik wull nüms mehr ännern. Wenn ick Greunkohl blots rüken dä, mutt ik kotzen – op drie Meter ohne Trichter in ’n Buddel rin, as dat bi uns op’n Dörp heet. Ik kunn dat ook nich versteihn, wie so veele Lüüd ganz wild dorno sünd, wat to eten, dat as ’n vollkackte Kinnerwinnel rükt.
Ober egal, dat gifft ok eenige Saken bi ’n Geschmack, de sik bi mit verännert haben. As Kind bün ik vöör Tomaaten weglopen as’n Vampir voor’n Knuuvlook. Un denn, mit söösteihn, sind mien Öllern een Dog to’n Inköpen gangen, und bi’t rutgeihn segg ik to jüm ohn Vörwarnung: „Könn ji mi ’n poor Tomaaten mitbringen?“ Se hebben dat erst föör’n Scherz holl’n, obe dat is mien blanken Ernst wesen. Siet düssen Dog sünd Tomaaten mien Leevlingsgrööntüch.
Oder Suerkrut. As Junggast heff ik mit mien Mudder ’n Wette afsloten: Wenn ehr Leevlingsfootballclub Schalke 04 je Dütschen Meester weert, eet ik freewillig ’n grote Portion Suerkrut. Tscha, dat is bekannt, datt ik mien Wetteinsatz bet nu nich inlööst heff. Hett jo nich nötig dohn. Liekers eet ik nu Suerkrut – in’t Freuhjohr 2017 is dat jüst so över mi kamen as domols mit de Tomooten! Is blots ’n Jammer, datt mien Mudder dat nich mehr beleevt het…
So wat hett dat över de Jöhrn jümmers wedder mol geven, datt sik mien Geschmack von’n Negative to’t Positive umdreiht hett. Oder jüst annersrüm. Jüst vorgistern is mi wedder mol wat nieget opfullen. Mien Mann is mit een vun sein Frünnen in uns Naverstadt op so’n lütten Wiehnachtsmorkt wesen un hett dor ’n böten Slickerkrom kööpt: Rapshonig, Bickbeerenmarmelade, Fliederbeersaap – un ’n böten Wiehnachtgebäck. Bisher hett mi dat nüms wat utmookt, ober as he dann gestern wedder bihus weesen is un den Büddel mit de Spekulatius, Dominosteens un Peppernööt optüddelt hett – weet ji, wat dor passert ist? Ik bün reihern gangen as bi Greunkohl! Boah, düsse eklige Geröök vun’t Leevkookengewürz, Kaneel un hett mi dermaßen de Galle an’t Zäpfchen haut, dat glöövt ji nicht.
Ik heff dat jo toerst föör’n eenmoligen Twischenfall holl’n, ober gistern op den Wiehnachtsmorkt hier in Dortmund is mit datt al wedder passeert. Um de Greunkohl hefft wi ’n groten Bogen mookt, weil dat blots een ode twee Standens dormit gefft. Ober vöör den Duft no Leevkookengewürz gifft dat gor keen Entrinnen! So mall in’n Mogen heff ik mi nich mal feuhlt, as ik as Teenager dat erste Mol so richtig besopen wesen bün! Ik bin noch nüms so richtig ’n Fan vun Leevkoken weesen, ober datt dat mal so komen schall, heff ik ook nich dacht: Ik kunn dat Tüch nich mehr af! Ober so gor nich! Allen de Gedanke! Igittigittpfuideibelbäh!
Ik schümp jo jümmers so över düsse Niedmooschen Krom as frische Erdbeern to Wiehnachten, Grillen an Altjohrsobend oder Rotkohl in’n Sommer, wiel ik dat so döösbaddelig finde, sik nich an de Johrestieten to holen. Ober nu, wo sik mit mien eegen Öller mien Geschmack so appeldwatsch verännert, dink ik, datt dat viellich doch nich so slecht ist.
Weet ji wat, Kinners? Ik glööv, düsset Johr bring ik in de Advents- un Wiehnachtstiet eenfach Sommersaaken op’n Disch un nix wat ook blots vage an Wiehnachten erinnert. Däänsche Koldskål, Aaftsalat mit Ananas un Mango, gemischten Salat mit Sommergrööntüch. Un to Hilligobend mook ik mien Leevlingseentopf, den mien Omma jümmers twüschen Mai un September kookt hett: Stielmus! To’n Nochtisch gifft dat Fleederbeerkoken!
Ik much dat geern eten, dat bedüüt keen Stress föör mien Nees un dor is keen Gefohr, datt jichtenswat davon no Leevkoken rükt!
Jowull, dat gefallt mi! So mook ik dat!
Oh.
Da fallt mi grad wat in.
Houston, wie hefft een Probleem.
Ik bin jo nich alleen bi mi tohus.
Ik mutt mi ganz fix wat infallen loten, wie ik dat mien Mann verkööpen schall!
Wortgepüttscher 