Wiehnachten is nu al lang vörbi. In de Lädens liggt düsser Doge dat erste Ostergedöns, un twüschen Düsseldorf und Mainz kromen de Lüüd bilütt ehr Kledaasch för’n Karneval tosomen. Dat gifft notürlich ook so „Gallische Dörpens“, wo dat ganz anners is – düsse Minschen sieht een dann to meest in regionole Norichtensendungesn as Kuriosum in de lotern twee Minuten bevör to de Tagesschau no Hamburg umschaltet weert: „In Fritz Müllers Huus is dat ganze Johr Wiehnachten“ heet dat dann, un du kriggst mitten in’n Juli ’n Alpdroom ut dusende vun Glaskogeln, Wiehnachtsengels un Lametta to sehn. Ode dat gifft ’n Film över dat Ehepoor Schulze, dat jedet Johr sien Wiehnachtsboom so lang steihn loot, bit ook de allerlotern Nodel affallen is – wat bit in’n Oktober duuern kunn!
So slimm is dat bi mien Mann un mi nu weerklich nich. Mannigmol blifft uns Wiehnachtskrom bit to’n 6. Januar, also de Dog vun de Hillige dree Könige, steihn, ober dat is ook al vörkamen, datt wi dat Tüch bereits een Dog no Wiehnachten torüch in’n Keller packt hefft.
Düsset Johr ist dat ’n böten anners – een Deel vun uns Wiehnachtsdeko steiht jümmers no in de Köök. Un dat is uns Barbara-Twieg. Ji kennt dat: An’n 4. Dezember, den Dog vun de hillige Barbara, knippst du ’n Twieg vun’n Obstboom af un packst ehm in een Vase mit Woter, un an Wiehnachten schall de dann bleuen. Dat hett bi uns düsset Mol nich so ganz klappt – eerst an’n Altjohrsobend hefft wi de erste Blöt funnen.
Intwüschen sünd alle Blötens lang wedder üm. Liekers kommt de Barbara-Twieg nich in de Biotonn. Toerst heff ik dat eenfach duernd vergeten, ober nu mook ik dat mit Afsicht nicht.
Ik heff do neemich wat funnen, dat mien Ehrgeiz weckt hett. Ik wüll düssen Twieg nu unbedingt bit to’n Soomer döörbringen. Un, Kinners, eens segg ik jo – wenn dat klappt, gifft dat in’n poor Maanden groote Karsernte:
Wortgepüttscher 