Okay – dat mutt ik togeven: Vun dat Dortmunder Stadtcentrum as downtown to schnacken is’n böten wat överdreven. Ik meen, dat is hier nu wirklich nich so lebennig, datt een vun een schieret Övermaß an „Großstadtmelodie“, „Tanz der Leuchtreklamen“ un „Neonschein“ schnacken kunn, jüst as Petula Clark dat vör over fofftig Johrn so fein sungen hett. Wat hier ganze Footgängerzone is, dat is in Hamborg blots ’n Nebenstroot vun’t Bleichenveddel ode in Berlin de tweete Reeg vun’n Kurfürstendamm. Sölvs op de langwielige Kö in Düsseldorf is mehr lots. Dat schall op de annere Siet ober ook nich heeten, datt dat hier dreuhnig is:
Lütt un Lütt
Annerendogs bün ik in de Speelworenafteilung vun een groten Koophus ünnerwegens wesen, ’n Geschenk utsöken. As ik dor so vör’t Regol steih un överleg, wat ik wull köpen schall, kummt ’n Mudder mit ehrn Jung vörbi, drie oder veer Johr olt. Also, de Sohn – nich de Mudder.
De lütte Buttscher het so’n richtige „Reizüberflutung“ vun den ganzen Kinnerspeelkrom. He weet gor nich, wo he toerst hinkieken schall. Um ’n Kollsion ut’n Weg to geihen, drück ik mi so dicht as möglich an mien Regol ran, bit ik fast op de annere Siet wedder rutkomm. Un doch krigg ik ’n fasten Tritt mit Sneakers, Schohgröte sössuntwintig, in de Hacken. Ik segg ober nix. Deit jo nich weh vun so’n lütten Kerl.
Muddern hett dat liekers mitkreggt un seggt: „Mensch, Jakob, latsch dem Mann doch nicht auf die Füße. So klein ist der nun auch nicht.“
Also, wat wüllt se nu domit seggt hebben? „So klein“ – un denn mit düsse besünnere Betonung op dat „So“…? Ik weet ja, datt ik mit eent dreeunsöbentig nich so’n staatsches Mannsbild as Bobby Cannavale ode Joe Manganiello bün, ober dat is denn doch meist ’n Frechheet!
Versöken kunn een dat ja mol!
Dat is al ’n böten wat her, do hett mi een Obdacklosen anquatscht. De meesten frogen een jo blots no ’n böten Kleengeld ode no’n Zigarette, ober düsse Mann, he mutt so Ende veertig weesen sien, fing glieks dormit an, mi sien ganze Levensgeschichte to vertellen. Blots sünd ehm dorbi de Peer dörgangen, denn dat is alln’s eenfach to veel un to verrückt för een ganzet Minschensleven wesen.
Dann hett he ook no dorvun anfangen, datt he ook Deelnehmer bi de Husbesetzungen in de Hafenstraße vun Hamburg und vun de wilde Bauwogenplätze wesen is. Sien Pech, datt ik in Hamborg so got Bescheed weet. De Bauwogenplatz Bambule is nu weerklich nich op’n Hoff vun de Schilleroper ween, sündern in’t Karolinenveddel.
Mit een Satz: Dat is alln’s erstunken un erlogen weesen.
Liekers heff ik ehm twee Euro geven. Mit Kreativität un Originalität kriggt een mi jümmers!
Fairplay
Ik heff jo so’n grotet Hart för Schäpp un de Fahrenslüüd op See. Besünners gern heff ik Fährschäpp. Alle drie Maanden kummt een Tietschrift över Fährriffe rut, dat een hier in Dortmund blots an Bahnhof kriggt. Dat Blöde is: Wiel do keen professionellen Verlag achter is, sündern dat quasi dat Mitgliedermagazin för’n Verein is, dat ober ook vun annere Minschen köpt weern kunn, gifft dat keen festen Termin. Pi mol Dumen kunn een seggen, datt dat Heft jichtenswann in de lotern Week vun’t ole Quartal ode in de erste Week vun’t niege Quartal in de Regole is. Dat sünd dann bit to twee Weekens, wo ik jedeen Dog no’n Bahnhof mutt um to kieken, ob dat Heft nu al dor is.
Düsse Week bün ik een Dog ut den Tiedungsloden rut (ohne dat Fährschäpp-Heft, is neemich no nich do wesen), do is op eenmal grootet Bohei in de Bahnhofshall. Twee Udls hefft ’n Spitzbuben hoppnamen. De het sik bannig wehrt, so datt de Udls ehm richtig to Bodden hefft ringen möten. An’t Ende hefft se meest op ehm sitten. Jüst do kummt ’n ole Froo vörbi, so’n Mischung ut Inge Meysel un Miss Marple. Se kiekt sik dat ’n Momang an, wie de beeden Udls sik mit den Spitzbuben afmaracken, seggt denn „Zwei auf einen ist feige!“… un geiht wieter as wär nix wesen.
Sühs wull Schütt? Wenn du Ogen, Ohrn un Nees wiet ophollst, kannst du ook in’n nicht ganz so grote Stadt ’n ganzen Barg spannendet Tüch beleven.
Wortgepüttscher 