Nee, wat bin ik froh, datt de April vörbi is! Ik mutt dann jümmers an mien Dörtigerjohrn dinken: För de Junggäst ünner dörtig büst du al de ole Sack wesen, un vun de Lüüd över veertig hest du jümmers to hörn kriggt: „Du büst jo noch so jung.“ Dat is as ’n tweete Pubertät wesen – to nix und nüms hest du weerklich bihört. Blots de Pickel sünd mi to’n Glück ersport bleven.
De April is jüst as düsse tweete Pubertät – vun’t Wetter her weet he nich, wat he will: Snee ode al leever Sünn. He kunn sich jo nich mol weerklich festleggen, ob he de Ostermaand sein will ode ob leever de Märt dat övernehmen schall. Vun’n ersten Mai an is dat dann doch ’n böten wat stabiler.
Ober an meisten frei ik mi doröver, datt ik in’n Mai al wedder shoppen geihn kunn. So ungefähr vun mien Vadder sien Gebortsdag in Märt an bit to’n 1. Mai is dat neemich better, wenn ik de Finger vun all de Dingens loot, de mi in’t Geschäft oder in’n Onlineshop interesseern. Dat is viellich ’n langweilige Tiet, segg ik jo!
Ober dat is halt ook wichtich, um mien „häuslichen Frieden“ to sekern. Al to foken heff ik mien Mann neemich de Överraschung to mien eegen Gebortsdag versaut. Nee, ik schnüffel nich! Ik bün twors de Sohn vun mien Mudder selig un kumm bannig veel no ehr, ober jüst dat heff ik nich vun ehr arvt. Kinners, glöövt mi dat – bi’t Utschnüffeln vun Geschink-Versteckens haar Miss Marple sik ’n dicke Schief vun mien Mudder afschnieden kunnen. Dat hat erst ophört, as mi ’n afsolut sekeres Versteck infallen is: Op’n Dachboden. Ledder hoch un dat Geschink op’n dicken Balken afleegt. Dor no boben hett se sik neemich nich hintraut!
Bi mi is dat so, datt ik gor nix doföör kunn, wenn ik weet, wat ik vun mien Mann to’n Gebortdat krigg. Ehrlich! Is nich logen! Dat is neemich so, datt ik to’n lütten Shopping-Swutsch lotgeih, und wenn ik torüch kumm, wies ik mien Mann vull Freid mien Schätze – bit he mi wedder mol anblafft: „Du Dösbaddel! Dat heff ik doch al för dien Gebortsdags(ode ook Wiehnachts)geschenk kööpt. Nu kunn ik datt al wedder umtauschen!“
Mien Mann hett bannig veel Geduld mit mir wiesen: Veermol achtereenanner hett he sik dat ankiekt bit een bannig füünsches „Mookst du dat noch eenmool, kriggst du keen eeniget Geschink mehr vun mi!“ kamen is. Un wiel ik weet, datt he so’n Drohung ook iskolt wohrmookt, heff ik mi düsset Shopping-Verbot opleggt.
In drie Dogens hett nu mien Mann sölvs Gebortsdag. Ik heff ehm vor een ode twee Weken bi’n Beukerhöker, de ja nu al lang nich mehr blots Beukers verkööpt, ’n bannig dollet nostalgisches Blechwerbeschild un ’n togehörigen Slötelanhänger vun Mercedes kööpt, wiel he so’n Fan vun de ole Mercedes-Autos is. Strich-Achter un so. Heff ik jüst dor köpt, wiel mien Mann nich so’n Leseratte as ik is. Een kunn seggen, datt bi ehm de Trend garanteert nich to’n Zweitbook geiht. De Dog, wo he freewillig in’n Beukerloden geit, mutt erst noch erfunnen waarn.
Tscha, wat schall ik seggen? Gistern is mien Mann in de Stadt ünnerwegens wesen, as he vun’n bannig dicket Gepladder överrascht worrn ist. Un in jüst wat för’n Loden söökt he sik Schutz? Un jüst wat finnet un kööpt he sik dor?
Jo.
Richtig roten.
Nu steiht dat also 4:2 twüschen uns. Ischa ook so’n Art Lokalderby…
Wortgepüttscher 