Wat ji op dat Beld in düssen Vertellen seht, is mol de Geelfischdiek vun mien Grotöllern wesen. Tweemol in’t Johr ging dat as bi Wilhelm Tell to: „Der See, er lädt zum Bade“ – ode so ähnlich. Schiller is domols in’n Düütschünnericht ’n böten wat kort kamen. De Pauker hett uns leever Effi Briest lesen un Die Brücke am Tay utwennig opseggen loten, un de sünd nu mol vun Fontane.
Jedenfalls bün ik de arm Stackel wesen, de to’n Bad in düssen ollen Geelfischtümpel loden worrn is.
Dat Ding is twors mit Pump, Hübbelpott un Kiesbecken utstattet wesen un wat dat sünst noch alln’s gifft, um dat Woter klor un perlig as das dat Gibbeln vun een Alb to holen, blots is dat mien Grotvadder nicht goot genuch wesen.
He is (nich blots to’n Leidwesen vun sien egen Bagaasch) de Typ „jo lütten Tyrann vun nebenan“ wesen un hett op tweemol Grundreinigung pro Johr bestannen: Eenmol in’n Freuhling un eenmol in’n Harvst. So no den Motto „Blots een schieren Fischdiek is een goten prrrrrreußischen Fischdiek. (An düsse Stelle den Radetzky-Marsch dinken.)
Also heff ik mi tweemol in’t Johr ’n Bodebüx und Bodepampuschen antreckt un bün in düssen Diek stiegen. Mit’n utrangscheerten Köökensieb vun Omma, so’n „Durchschlag“ ode „Seihe“, heff ik een Fisch no’n anneren rutfangen un in twee grote Plastikwann’n vull mit Woter twischenlogert (het sik inne 80er/90er nüms een wat bi dacht).
Denn heff ik mit’n „Engländer“ (de Heimwerkwers weeten, wat ik meen) den Proppen vun’n Afloop lotfriemelt und dat Woter afloten. Denn heff ik mit’n Hochdruckreiniger dat Betonbecken vun den Diek utspritzt. De Stellen, wo nich alln’s weggangen is, bün ik achterno ook no mit ’n Wurzelbörst un gröne Seep bikamen. Dorno heff ik dat Ziergedöns un de Pomp wedder klormokt. Dann endlich: Afloop dicht moken, frischet Woter in den Diek, un ganz toletzt wedder rin mit de Fisch, een no’n anneren.
Tscha, un wenn de Diek nich an de Reeg wesen is, denn heff ik den Rasen meiht, dat Rickelholz strieken, de Hagen trimmt, de Dackrenn sauber mookt un wat sünst so anfallen is.
Ik heff dat jümmers got mookt, sünst haar mi mien Omma nich bi’t neeste Mol froogt, ob ik dat wedder moken wüll. Blots mien Grotvadder, de haar jümmers dorbi stannen un klookscheeten. „Mook dat so-un-so.“ – „Tritt nich op de Isbegonien!“ – „Dat mutt annersrüm!“
Mannigmol heff ik dann wedder in de Zitate vun’n ollen Schiller buddelt, dat segg ik jo. Ji weet al: „Der See rast und will sein Opfer haben“! Op de anneren Siet heff ik ober ook jedet Mol „Mensch, bliff cool un hol dat Muul!“ brummelt un so doon as kunn ik ehm över dat Gedröhn vun den Hochdruckreiniger nich hörn.
Dat hett neemich twee Dingens geven, de dat ganze Afmaracken wert wesen sünd.
Toerst: Omma hett jümmers mien Leevlingseten an düsse Dogens kookt. Stielmus. Lever mit Himmel un Aard. Nudeln mit Tomatenschüü. Rouladen mit Klüten. Brotkantüffeln mit Spegelei. Un so wieter
Ganz ünner uns – vendoog bin ik froh, datt ik nich mehr bi Omma eten mutt. Ik meen, dat is jümmers bannig lecker wesen. Omma wor de beste Kööksch in de Welt! Do is blots een Problem wesen… Kennt ji all düsse Sluderee, datt Marlene Dietrich een niegen Lover jümmers mit ehr Cuisine op de Proov stellt hett? Se hett ehm zwei Spegeleiers broten. In een Pund Boter. EEN GANZET PUND BOTTER! Wenn he dat ohne Pansenkniepen verdrogen hett, denn is he in ehrn Ogen ’n goten Baas wesen.
Tja, so ungefähr hett Omma ook kookt, un domols is mien Pansen noch so robust wesen as sik dat för en Sössteinjährigen hört! Vendoog weur dat Resultat mehr so’n… Wie schall ik seggen… So’n gewisse „rektale Ausgelassenheit“… (Düsset geniole Bonmot heff ik mol bi Jochen Malmsheimer höört)
Ober torüch to mien Vertellen: Dat Afmaracken in’n Gorten hett mi so manchen freien Sünnobend mit mien Frünnen kost. Ik heff mi ober ook dübbeltet Taschengeld verdeent. Un nich blots dat: Jümmers, wenn ik an’n Ende gangen bün, hett Omma mi noch fief Mork extra tosteckt. Ik weet nich, ob dat blots so wesen is ode as „Risikozulage“ ode „Zusatzgratifikation“ wiel ik mien Oppa wegen sien Klookschieteree nich in sien eegen Diek ersäuft harr. Is mi ok pottegol.
Dat Allerbest wor neemich dat Schauspeel in düsen Momang. Kinners, wenn dien eegen Grotmudder di heemlich Geld tosteckt… Do kunn ’n echten Mafioso echt no wat vun lernen!
Wortgepüttscher 