Verännerung gehört to’t Leven as dat „trashige“ to’n Eurovision Song Contest: Een much dat nich jümmers lieden, ober dat ist jümmers dorbi, ob du dat nu wüllst ode nich. Kannst nix gegen moken.
Düsser Doge is mien Mann bannig füünsch. För sein Geschmack ännert sich in’n Momang ’n böten to veel. Uns Supermorkt mookt to’n Bispill an Altjohrsobend für minnestens ’n halvet Johr dicht. Weert nicht blots komplett renoveert un umbaut de Loden, kummt ook ’n niegen Pächter rin. De meesten Angestellten vun den olen Pächter kennt wi so üm de twintig Johren, de sünd nu bileten in’t Rentenöller un kummt no de grote Niegeröffnung nich wedder. Wi möten uns also an niege Gesichters gewöhn’n.
Nu steiht jo ook Wiehnachten vör de Döör. Hier in Dortmund blinkt siet ’n poor Dogens dat gröötste Adventsgesteck (ik weiger mi, düsset Flickwark as Wiehnachtenboom to bezeichnen) för sik hin. In’t Radio hörst du jümmers öfter Bing Crosby mit sien White Christmas, un ik kann dat gor nich afwarten, hüüt an’n 1. Advent to’n eersten Mol mien Leevlingsplatt optoleggen, The Doris Day Christmas Album vun 1964. Datt heff ik mi neemich bi’n Plattenböre endlich op Vinyl kööpt heff. Nu mutt ik dat nich mehr as kole, unpersönliche mp3-Dateien hörn.
Natüürlich speelt se in’t Radio ook wedder dat meest hasste und meest leevte Wiehnachtenlied toglieks, Last Christmas. Wat heff ik um düssen Smoltfetzen freuher een groten Bogen macht! An leevsten haar ik dat Radio ut’n Fenster smeten, wann jümmer se dat speelt hebben. Blots – so’n Radioapparat kunn jo nix doföör, wat he övern’n Äther opsnappt, näch? Also heff ik ehm jümmers blots lies dreht ode bin in’n anneret Stuv gangen – ook, wenn mien Mann un ik jüst eten wüllt ode so. Dat is mien Mann bannig wat op de Nerven gangen. Dorüm is he ook dörenanner wesen, as ik gestern eenfach sitten bleven bün, as de Song in’t Radio kamen is. Je öller du warst, desto „relaxter“ warst du – ik heff markt, datt ik Last Christmas nich goot, ober ook nich slecht finne. Dat Lied is mi eenfach pottegal worrn. Dormit müsst mien Mann erstmol klor kamen.
Ober dat is alln’s nix gegen de niegen Mitorbeiters bi sien Bank! Is dat bi jo ook so, dat ji jümmers ’n anneren Kundenberoter vör de Nees setzt kriggt? Mookst du ’n Sporvertrag klor, weerst du vun Kollege A bedeent. Wüllst du twee Maanden loter ’n Schließfach hebben, mookt dat Kollege B, wiel Kollege A nun in’n anneren Filiale is. Un wenn denn nochmal hingeihst, wiel du ’n niege Plastikkort bruukst, mookt das Kollege C, denn Kollege B kümmert sik nu blots noch „Geschäftskunden“. De Tieten, wo du över Johre hinweg no den sölven Sachbearbeeter hin bist, sünd al lang vörbi.
Vör’n poor Dogens hett nu’n Schrieven in’n Postkasten legen, dat he schon wedder ’n niegen Sachbearbeiter kriggt. Mann, hett he do schümpt. De wichtigste Satz in sien Tirade is wesen: „Hoffentlich kregg ik nich wedder ’n so’n jungen Schnösel!“
Mannigmol is mien Mund fixer as mien Bregen, dorüm heff ik antert: „Hase, du büst nu in’n Öller, wo du dat jümmers öfter mit junge Schnösels to dohn kriggst. Bi dien nächsten Gebortsdag weerst du neemich fofftig!“
O-haue-ha! Sien giftigen Blick goht mi nu noch iskolt den Puckel op un dool.
Schall ik jo wat seggen? Ik glööv, sien Öller is de Verännerung bi de mien Mann an meesten dat Gnaddern kriggt!
Wortgepüttscher 