Dorothy un Rose [op Platt]

Dat gifft so dösbaddelige Angewohnheten, de sik över de Johren hinweg lütt bi lütt in’n Ehe inslieken. Bi mien Mann un mi is dat wat, dat ik gern das „Golden Girls Syndrom“ nenn. Bi düsse Serie is dat jo jümmers so wesen, datt Rose wat ganz Offensichtlichet hinnerfrogt un denn vun Dorothy ’n sarkastischen Kommentar kasseert hett.

So löppt dat bi mien Mann un mi ook.

Annerendogs bi’t Koken, to’n Bispill. He hett sik grod ’n saftiget Steak in de Pann leggt, do kumm ik in de Köök un frog: »Oh, gifft dat dat hüüt to’n Middageten?«

Un wat antert he? »Nee, dat legg ik glieks föör de Katteeker in’n Gorten ut!«

Ok, dat bün ik sölvs Schuld. Wat wüllst du denn ook anneres op so’n blöde Froog seggen?

Ober ik heff mi an sölben Obend revancheert. Do heff ik ehm mit Will so wörtwörtlich nommen, as Rose dat ook jümmers mookt. Ji wet al, wenn du to ehr seggt hest, »Ik bün so hungig, ik kunnt ’n Pard opeten«, denn hett se den Deertenschutzverein ropen!

Mien Mann liggt also op’n Sofa un jankt: »Minsch, düsse Dog hüüt is bannig anstrengend wesen, do kunnst do mi seggen, wat du wüllst.«

Ik: »Riefkoken.«

He: »Wat?«

Ik: »Na, du hest doch seggt, ik kun die seggen, wat ik will. Also heff ik ›Riefkoken‹ seggt.«

He: »Dösbaddel.«

Domit is dat bewesen: Mien Mann un ik sünd de Golden Girls. Tominnst twee dorvun.