Een Kuddelmuddel is meest… no jo, ’n Kuddelmuddel. Also wat, dat een wirklich nich so gern hebben will. Packst du ’n roden Strump mit to dien witte Kookwäsch, hest du achterno ’n Kuddelmuddel in dien Wäscheschapp. Kööpst du mehr in as du di leisten kunnst, hest du ’n Kuddelmuddel op dien Konto. Dat is denn eher ’n slechtet Kuddelmuddel.
Dat gifft ober ook gotet Kuddelmuddel. Wenn so’n Wurf junge Welpen in’n Hunnekorf rumwuselt, is dat doch to un to scheun. Ode bi’t Koken, wenn du’n Potteten mookst. Do schmittst du dien Zutaten tosomen, rührst alln’s döör un an’t Ende hest du dat leckerste Kuddelmuddel, dat du di dinken kunnst.
Blots – wat mookst du, wenn gotet und slechtet Kuddelmuddel tohopfallen? Ook dat kann in de Köök passeeren.
Dat is nu al een ganze Reeg vun Johrens her, do wüllt mien Mann mi to’n ersten Mol sien Leevlingseten ut sien Kinnerdogen vörstellen. He hett do ’n Bohei üm mookt, dat glöövt ji nich. He hett mi sogor ut de Köök rutsmeten, domit he sik vull konzentreeren kunnt. Ik heff notürlich mit wat ganz eischet rechnet, so wat as Bœuf Strogranoff ode ’n französisches Soufflé. Ober wat he mi dann vörsett hett, is tominst optisch, naja, seggen wi mol „suboptimal“ doherkamen. Op mien Teller heff ik neemich blots ’n geele un gröne Pampe sehen. In mien Ogen definitiv keen gotet Kuddelmuddel
„Oh“, segg ik, „dat deiht mi leed.“
„Wat deiht di leed?“, frogt he.
„Datt dat mit dien Leevlingseten in de Grütt gangen is.“
„Vun wegen! Dat mutt so.“
„Echt?“
„Echt! Hau rin, dat is lecker.“
Wat de Buuer nich kennt, dat freet he nich – so heet een ollen Kalennerspruch. Nu bün ik ober keen Buuer, dorüm gilt dat för mi nich. Also heff ik mi överwunnen un probeert.
Tscha, wat schall ik seggen? An düssen Dog heff ik leernt, datt wat, dat as ’n slechtet Kuddelmuddel utsieht mannigmol ook ’n gotet Kuddelmuddel sein kunn.
Ach so, nu wüllt ji jo ook no weten, wat dat denn nu för een Kuddelmuddel wesen is, dat mien Mann do torechtpüttschert het.
Ganz eenfach: He hett erst ’n Kantüffelbrei kookt, dann hett he ’n grote Kumme Endiviensalat mit ’n sööt-suuren Schü mookt, un denn hett he beedet tohopsmeten und düchtig dörrührt. Endivien ünnereenanner nennt sik dat, kummt ut’n Rheinland – un ik sekk jo… Wenn een sik erstmol överwunnen un probeert hett, is düsset Endivien ünnereenanner jüst as ’n Potteten: Dat leckerste Kuddelmuddel, dat du di dinken kunnst. Siet düssen Dog is dat neemich ook eent vun mien Leevlingseten.
Wortgepüttscher 