Na, Altjohrsobend goot överstannen? Bi mien Mann un mi ist dat alln’s gaaaaanz sinnig un suutje aflopen. Tweedusenunachtteihn is so’n turbulentet Johr wesen, datt wi op de letzten Meter eenfach keen Bock op grootet Bohei harrn. Mien Mann is sogar um halvig teihn in de Bontkareerten weesen. Um fief Minuten vöör Mitternacht heff ik ehm kurz weckt, um Klock twölv hett dat ’n Kuss, beste Wünsche föör tweedusenundnegenteihn un ’n Sluck Prickelbrause geeven, un denn hett he sik wedder ümdreiht. Ik sölvs heff meisttiets lesen, un as so gegen Klock eent, halvig twee dat Füerwark bileten weniger worrn is, heff ik – jüst as ik dat ook an Hilligovend mook – den Obend op mien eegen Art to’n Enn bracht : Mit ’n Horrorfilm mit Vincent Price as Kontrast to de zuckersööte Feierei.
Apropos Füerwark. An’n Morgen vun’n Altjorsobend heff ik noch mol kort inholen müsst – jichtenswat fehlt en jo jümmers. An de Kass heff ik een vöör mi hefft, de föör meist driehünnert Euro dat olle Ballergedöns kööpt hett. Verröckt, näch?
Nu is een vun mien Grootvadders ut England wesen. Ut Essex, üm genau to sien. Ik weet ober nich so veel över sien eegen Grootvadders, Ur-Grootvadders un Ur-Ur-Grootvadders, ober dat dä mi nich wünnern, wenn dor ’n poor Schotten in sien Stammbaum sütten. Wenn ik so’n Geldverschwendung as den Füerwerkskoop mitkregg, fangt mien Bregenkasten sofort an, datt in wat Lohnenderet omtorechnen. Driehünnert Euro vöör twintig Minuten Blitz un Donner. Un achterno de Swienerei opkehren.
Föör driehundert Euro mook ik mi drie feine Dogens in Hamborg in mien Stammhotel – un Room Service heff ik dorbi ook.
Wokeen vun uns hett nu recht? Wi beede notüürlich, denn „Das Geld, das der Mensch nicht selbst ausgibt, scheint ihm selten wohl angewendet“, hett de olle Goethe seggt.
Un he hett ook recht.
Frohet nieget Johr!
Wortgepüttscher 