Wenn een düsser Doge so no buten kiekt, is een nich so weerklich no Fröhlingsgeföhle tomoot. Dat is natt, köhl un jichtenswie so unkommodig. Also musst du di wat infallen loten, domit di dat tominst in de Seel ’n beten licht und warm weert. Also hett mien Mann uns Osterdekokrom ut’n Keller holt.
Dat gifft jo wirklich niedliches Tüch för de Ostertiet – ’n Haas, de mit sien Kittel un sien Pinsels as’n Moler utsieht. Een Hohn, dat in’n Nest mit bunte Eier sitt. Een lütte School, so richtig mit Tafel un ’n poor Schoolbänke föör een lütte Klass vun Hasen un ehrn Schoolmeester. Een Schaap mit ’n rapsgeele Slööp um’n Hals. Un so wieter.
Dat is alln’s fein antokieken. Wenn du di dann noch ’n Strauß Tulpen kööpst, mookt di op eenmol dat olle Pladdern buten nich mehr so veel ut un du föhlst di mehr no Fröhling.
Blots eent vun uns Dekoviechers mookt mi ’n böten wat an Koppzerbrechen. Dor mutt de Designer bi’t Püttschern bannig dörenanner kamen sein. Wiel – so’n Deert gift dat eenich nich. Nich in echt un ook nich in de Fantasie. Dat is quasi „twee in een“, denn dat hett de Figur von een Deert, ober dat Fell vun een anneret. Ik weet nich, wat dat sein schall. Viellich kunnt ji mi jo hölpen.
Is dat nu ’n Haap ode ’n Schaas?
Wortgepüttscher 