Vun Christian Morgenstern gifft dat een Spruch, datt dat erste, wono Herr un Froo Müller frogen, wenn se in’n Himmel kummen, Postkorten sünd. To sien Levtieten is dat sekerlich so weesen un ook lange Tiet dorno. In mien Kinnerdogens hett dat keen Urlaub geven ohne datt wi uns Dorheembleeven Unmengen vun Postkarten schrieven haarn: „Hallo von der Ostsee, uns geht’s gut, das Wetter ist großartig, Opa hat schon den ersten Sonnenbrand. Liebe Grüße!“ – wat een so alln’s op lüttes Stück Papeer kritteln kann.
Tominnest bi den düütschen Deel vun uns Clan is dat so wesen. De Verwandtens ut de Nedderlanden sünd nich ganz so emsig bi de Saak wesen. Mien Unkel is twors mit över achtig Johrn noch föör meist een ganzen Dog in Flieger stegen um sien Verwandten in Adelaide to besööken, wat bekanntlich in Australien liggt. Ober to’n Korten schrieven hett he sich nich opraffen kunn’n. Sien Postkortens sind bis op de Empfängeraddress leer wesen. Blots in de äußerste Ecke hett he noch ganz lütt „Oom Jip“ schreven. Dat is ober keen besünneren australischen Gruß, nee, dat heet blots „Onkel Jip“ op nedderlandsch, domit wi ook jo wüsst hebben, vun ween düsse Kort komen is.
In düsse Tiet vun de ganz smarten Smartphones is dat Postkartenschrieven wat ut de Mode geraten. Wat schallst du di mit öllere Bilder vun’n fremden Fotografen opholln, wenn du ’n aktuellet ganz eefnach un vöör alln’s sofort mit WhatsApp verschicken kunnst?
In düsset Johr wullt ik dat ook mal so moken – tominnest mol utprobieren. Mannigmol mutt een jo doch mit de Tiet gohn. Viellich bleuht mi jo sogor noch en Karriere als „Instagrammer“ mit Millionen vun „Followers“. Worüm nich? Gifft nix, wat dat düsser Doge nich gifft!
Dorüm is düsset Johr de Plan föör mien Sommertiet in Hamborg wesen: Mien Mann jedeen Morgen mit WhatsApp een Selfie vun mi schicken. An den lütten Schrievtisch in mien Hotelzimmer, bi’n Biss in’t Franzbrötchen to’n Freuhstück, op’n Weg no’n Hoben. Viellich ook mo’n böten wat pikanter – so ganz ohne Plünnen in de Dusche ode so. Ischa blots föör ehm, näch?
Nu bün ik wohrlich nich de beste in’t Selfies moken, also lütt anfangen:
Ik ligg an mien ersten Morgen in Hamburg op’n Rügg in’t Bett, dat Loken is’n böten dool rutscht, so datt een mien blanken Börstkasten sehen kunn. Ik griep also no mien Ackerschnacker, mook de Kamera klor un streck den Arm ut. Dat is all bannig unpraktisch, dat Ding mit blots veer Fingern to holln – den Wiesfinger bruuk ik jo vöör’t „Knips“.
Versöök Nr. eent: Verwackelt.
Versöök Nr. twee: Mi zittert de Arm wegen düsse blöde Hollung, dann fallt mi de Ackerschnacker ut de Hand und landet blang mien Bett. To’n Glück is de Teppich flauschig un week. Nix kaputt.
Versöök Nr. dree: Düsset Mol mit’n anneren Orm. Wedder fallt das blöde Deel mi rünner un sliddert düsset mol sogor in de Besöökerritze vun’t Bett. Nu kunn ik ook noch no den dösbaddeligen Apparat buddeln so as Lord Carter no Tut-ench-Amun!
Versöök Nr. veer: Düsset Mol fallt mi dat Handy sogor op de Schläf und ik krigg ’n lütte Buul.
Eent ward mi klor, as ik mi de Buddel Woter ut den lütten Kühlschapp gegen de Buul drück: Schiet wat op de Karriere als „Instagrammer“! Wenn Weg to de niemoodsche Krom mit nix as Ärger plastert is, bliff ik leever altmoodsch un schreev Postkorten.
Wortgepüttscher 